IES A Basella (Vilanova de Arousa, Pontevedra)

 A base das investigacións  é o aproveitamento dos gases que tanto o plátano como a súa planta, a platanera, xeran cando fermentan. A riqueza en azucres destos gases, e mediante un proceso químico, é posible reconvertilos nun composto moi similar á gasolina convencional.

 En varios países produtores de bananas xa se están convirtindo os excedentes e desfeitos desta saborosa froita en biocombustible, unha fonte de enerxía alternativa utilizada para propulsar algúns coches,loxicamente non está preparado para este tipo de combustible calquera coche, que polo xeral se emprearía mesturado, se as investigacións prosperaran tamén sería necesaria a adaptación dos motores.

 A empresa australiana Growcom é pioneira nesta técnica e puxo en marcha una planta piloto na que se está experimentando coa novedosa obtención deste carburante. O proceso para transformar a peladura do plátano dura xeralmente unhas dúas semanas e é costoso, polo que o combustible obtido aínda resulta caro para a súa comercialización.

Un dos beneficios é que as peladuras de plátanos e os plátanos en mal estado, que en situación normal irían a parar a un vertedoiro, poderían convertirse nun tipo de biocumbustible, outro dos beneficios é para o archipélago canario, no que hai unha alta tasa de desempleo, podería supoñer una gran fonte de actividade económica, posto que se encontra entre as primeiras potencias mundiais de plátanos.

 Usaremos nun futuro un biocumbustible a base de plátanos para os nosos coches?

Aínda que agora nos pareza incrible, nunhas décadas será posible imprimir os nosos propios órganos cunha impresora 3D na que os científicos de todo o mundo traballan. Esta usa células como “tinta”. A este método estáselle a chamar biorreprografía  en 3D e é unha das principais opcións de futuro na medicina rexenerativa.

Esta impresión en 3D permitiranos facer órganos e tecidos a medida exacta para cada paciente, a partir de cultivos das súas propias células. Ata agora so se conseguiron experiencias a pequena escala pero trabállase  para que a creación de órganos completos sexa posible nuns anos.

Actualmente estes son os feitos conseguidos:

Desenvolvemento de próteses sólidas para substituír ósos de pacientes que perderon masa ósea por calquera razón. O obxectivo desta práctica está fixada en conseguir pezas que estean vivas ou se poidan integrar no noso corpo, xa que o problema que hai é que por exemplo un material como o titanio, sería un axente estraño para nós e podería causar problemas como infeccións.

Células nai: Últimos estudos conseguiron utilizar este tipo de células na impresión 3D xa que comprobaron que mantiñan a súa característica de pluripotencia (capaces de xerar a maioría dos tecidos).

Orella artificial: Os científicos crearon un molde do pavillón auditivo con coláxeno e a continuación  introduciron células de cartilaxe de vaca que substituíron ao coláxeno. Obviamente, no caso práctico con un paciente, colleríanse células do mesmo.

Traquea: Foron capaces de curarlle a insuficiencia respiratoria a un bebé ao implantarlle unha parte de traquea fabricada con unha impresora 3D a partir de material biolóxico chamado policaprolactona.

Tecido hepático: A primeira empresa capaz de crear tecido humano foi Organovo. O seu estudo está centrado na fabricación de tecido hepático con distintos tipos celulares (hepatocitos, células estreladas e endoteliales) e ensaiar con minifígados e ver se son capaces de responder a enfermidades, medicamentos e patóxenos.

 A adrenalina é unha hormona secretada polas glándulas suprarrenales, ante unha situación de perigo. Fai que reaccionemos instantaneamente ante esa situación de emerxencia.

A adrenalina fai que o noso sistema nervioso ”hiperactive” ante esa situación de alarma: acelera o ritmo cardíaco e aumenta a presión sanguínea, aumenta a respiración para que o sangue se osixene o antes posible, dilata as pupilas para que aumente a capacidade de observar, o sistema dixestivo detense para deixar que entre máis sangue nos músculos, saca as nosas reservas de glicóxeno para que os nosos músculos teñan o máximo de combustible. Tamén estimula o cerebro producindo dopamina, hormona que produce sensación de benestar.

Hai persoas que realmente senten a necesidade de liberar dosis extra de  adrenalina practicando deportes de risco, conducindo a gran velocidade,  etc. Isto produce un estado momentáneo de euforia, de máxima enerxía e  capacidade de acción ( sentirse “vivos”). Despois a persoa sente unha agradable sensación de relax grazas á liberación de endorfinas.

O exceso pola liberación de adrenalina pode acabar danando ao noso  organismo. Chegando a afectar ao sistema nervioso, xa que ese está preparado para aguantar situacións de estrés puntuais. En casos extremos,  o noso sistema inmunolóxico pode empezar a fallar, algúns investigadores  creen que a liberación continuada de adrenalina podería ser un dos factores  que colaboran na aparición de enfermidades como a fatiga crónica e  a fibromialxia.

             É en realidade necesario liberar adrenalina?

As grandes choivas son a causa principal dos asolagamentos, pero hai outros factores importantes que agravan as súas consecuencias, como por exemplo a fusión das neves, cambio climático, rotura de presas, etc….resultado da acción humana.

As inundacións son procesos naturais nos terreos anexos a ríos ou lagos. A súa conversión en catástrofes resulta da acción humana. 

As accións do home mais relevantes, polas cales se agravan as consecuencias das inundacións son as seguintes:

• Deforestación. A tala de bosques e os cultivos que desprotexen o solo da súa recubrimento vexetal facilitan a erosión e chegan aos ríos grandes cantidade de materiais en suspensión que agravan os efectos das inundacións.

•  Asfaltado indiscriminado de superficies. Isto provoca a impermeabilización do solo e impide que a auga sexa absorbida pola terra e  facilite que chegue rapidamente aos cauces naturais.                                                                                                                                                                     
• Canalización inadecuada de ríos ou presas. As canalizacións poden solucionar problemas en algúns tramos de río, pero agrávanos noutros.      
•  Desequilibrios sociais e económicos, onde  parte da poboación sen recursos se ve obrigada a situar os seus fogares preto de zonas de risco.    
• Urbanización preto da costa para atraer ao turismo.  

 A ocupación dos cauces por construcións reduce a sección útil para evacuar a auga e reduce a capacidade de inundación do río. O que provoca maiores desbordamentos. Segundo declarou Ganesh Pangare, coordinador rexional para a auga e os pantanos da Unión Internacional para a Conservación da Natureza (UICN) “Os seres humanos non podemos limitarnos a botarlle a culpa á natureza, porque invadimos as zonas inundables.””.

Evolución de Vilagarcía  de Arousa :                                                  

O WhatsApp  é unha aplicación dispoñible para os móbiles de última xeración, chamados smartphones.

Agora mesmo, é raro  ou pouco usual non ver a xente moza, rapaces ou xente que utiliza moito o teléfono, con este sistema instalado no seu smartphone, por que?  Pois polas comodidades que esto supón.

En primeiro lugar, necesitas un servizo de internet. Este programa ofrece unha especie de mensaxería rápida e eficaz ao momento, sempre e cando a persoa coa que se necesite falar teña ese mesmo programa. Ademais, permite enviar imaxes, videos e notas de voz. E o mellor de todo isto, é que permite un gran aforro á hora das facturas telefónicas.

Pero, como case todo o bo, sempre hai algo malo, e son as consecuencias que o WhatsApp trouxo con el.

Para empezar, unha vez que envías unha mensaxe queda rastro de a quen llo enviaches, hora e día, e permite ver a que hora foi a última conexión de cada usuario. Tamén, outra das consecuencias, e das mais comúns, e ver nunha comida familiar, un grupo de amigos ou calquera outra cita, ver a xente co móbil na man, sen falar, só atendendo o que pasa a través de esa pantalla. Isto fai que as persoas se descentren do mundo real.

Ademáis, non mostra unha gran intimidade, o que iso pode ser un gran problema. Seguro que a alguén lle pasou o feito de ter discusións con amigos ou familiares, e que algunhas destas fosen a través do WhatsApp, ou simplemente, que comezasen por culpa deste: Que si porque a túa parella fala con alguén que a ti non che gusta, porque estivo en línea e non che falou, porque un amigo lle contou un segredo teu persoal etc… E incluso, xa non é o primer caso de bullying.

O WhatsApp ten cousas boas, pero tamén malas. É un sistema que se se utiliza adecuadamente, pode ser de gran axuda, pero hoxe en día non o utilizamos como é adecuado, o que pode supoñer un grave problema. A nosa intimidade corre grave peligro, e deberíamos ser conscientes disto, e intentar utilizalo de forma máis segura, ou evitar que se faga mal uso del.

O satélite Kepler da NASA recolleu datos nos que se demostra que hai moitos máis planetas nos que poderíamos vivir. Según os estudios eses planetas teñen un tamaño parecido á Terra e están nunha zona habitable. Os investigadores da Universidade de California e da Universidade de Hawái analizaron os datos recollidos e chegaron a conclusión de que o 22% das estrelas similares ao Sol teñen un planeta como a Terra nas súas dimensións e que poden ser habitables. Os astrofísicos pensan que nos próximos anos atoparase un planeta fóra do Sistema Solar de características idénticas ás da Terra.

O líder deste proxecto, Erik Petigura, di: “É asombroso cando miras ao ceo pola noite e podes ver a simple vista unha estrela similar ao Sol que está a 12 anos luz como mínimo.” Petigura e os seus axudantes pasaron 34 meses recollendo datos do telescopio espacial Kepler, que pertence a NASA. Este satélite foi lanzado no 2009 coa intención de buscar e estudar exoplanetas similares á Terra en zonas habitables. O 15 de agosto deste ano a NASA informaba que a misión do Kepler rematou, tras fallar o segundo dos xiroscopios que permiten a rotación do satélite. A partir de agora a NASA daralle uso nunha nova misión, a cal aínda non confirmou. (more…)

 Como todos vos sabedes, o universo aínda ten cousas moi descoñecidas, e polo tanto, hai moitas hipóteses sobre posibles cousas.

Unha delas( e desde o meu punto de vista, das máis interesantes), son os buratos de verme.

Explicado de forma rápida, poderíase decir que son como unha especie de ataxos no espacio-tempo. E diredes, como funciona iso?

Pois ben, a hipótese é que poden existir unha especie de túneles no espacio, que se conectan( como mínimo) por dous extremos, dos cales se podería decir que é como se dobraran o espacio.

Cando a materia entra por un de esos extremos, esta vai como por unha especie de garganta, e sae no extremo oposto. O interesante de esto, e que ese lugar ao que ti sales, pode estar a millóns de anos luz de distancia, e miles de anos atrás no tempo.

Creese que poden existir 2 tipos de buratos de verme:- Buratos de verme do intra-verso: Conectan unha posición de un universo con outra posición do mesmo universo nun tempo diferentes.

- Buratos de verme inter-universo: Tamén reciben o nome de burato de verme de Schwarzschild. Asocian un universo con outro diferente. Especúlase que si ditos buratos existiran, poderían aprobeitarse para viaxar de un universo a outro universo paralelo.

Unha das cousas maís curiosas de este fenoméno, e que en calquera momento, en calquera lugar, de calquera época, de calquera universo, hai posibilidades de que apareza un burato de verme, absorva a materia do seu arredor, e a transporte a unha época totalmente diferente, nun punto lonxano do universo.

Comparten grandes similitudes con buratos negros. Un dos parecidos máis grandes, e que ambos absorven  materia, polo que son “invisibles”. Outra das similitudes é que ambos xirarían a velocidade da luz, e exercen unha atracción contra a materia que fai imposible que algo evite ser absorvido si se atopa o suficientemente cerca como para ser afectado por ela.

Todas estas cousas sobre os buratos de verme, serían posibles aceptando a teoría de que existen máis de 3 dimensións.

Todo o mundo sabe que o can é o mellor  amigo do home. Que é unha gran compañia para moitas persoas, e incluso parte da familia, pero tamén teñen un gran valor na sociedade de hoxe en día. Poden salvar vidas humanas e evitar catástrofes cos seguintes corpos de seguridade: Os policías. Os cans axudan a policía en diferentes funcións, como poden ser, os de rescate, de avalancha, de salvamento de montaña , rastreadores en catástrofes naturais, búsqueda de estupefacentes  …; os bombeiros;  tamén desempeñan unha gran función coas mulleres maltratadas , protexéndoas. E inclusive en tarefas médicas, xa que están entrenando aos cans para que detecten o cancro antes que as máquinas por medio do seu privilexiado olfato, e isto non é un simple mito, hai casos reais de cans que traballan coa sociedade en esta faceta. Son moi útiles tamén nas terapias axudando a persoas con problemas físicos, psíquicos, con alzeheimer, nenos con autismo e persoas con depresión. Axuda a unha mellor calidade de vida, xa que o can consigue o que moitos psicólogos e fisioterapeutas non son capaces de lograr, A EMPATÍA ENTRE PERSOAS E ANIMAIS .  Por exemplo, sin ir moi lonxe, O Refuxo de animais de Cambados, fai dous anos inaugurou o primero centro de terapia asistida con animais abandoados de España.

En cada comunidade autónoma de España ríxese unha lei de protección animal diferentes, por exemplo, a lei de accesibilidade de animais a diferentes establecementos; comunidades como Cataluña,País Vasco, Galicia  e Valencia son as únicas comunidades nos que os cans de asistencia (os cans que axudan a xente en calquer tipo de traballo  ou en detectar enfermedades como a hipoglucemia) poden entrar en establecementos como as cafeterías, restaurantes, supermercados, aeroportos , ( os cans que viaxen en avión, viaxarán como calquer pasaxeiro, e co billete gratis) , e tamén en hospitais agás nun quirófano.

 Os cans son moi beneficiosos en moitos aspectos da nosa vida,  e non nos esquenzamos de destacar a súa lealdade cara aos seus donos, ou persoas queridas. Pero aínda así, sendo un dos mellores amigos, existe xente que os abandona, pensando que son un anaco de carne sen sentimentos… Aínda que iso non é o peor de todo, senón que maltrátanos, os deixan sufrindo é despois os abandoan a súa sorte e feridos.

Dous enxeñeiros da Universidade de Michigan, Greg Gage e Tim Marzullo fundaron a compañía Backyard Brains pola súa experiencia de traballo con xóvenes interesados na neurociencia. O seu obxectivo é ensinar aos nenos a controlar as mentes dos insectos. Querían ensinarlles como sonaba a actividade cerebral pero os equipos eran demasiado caros para a demostración. Inventaron un microcircuito para oír e ver a actividade cerebral dos invertebrados. Nos últimos 3 anos traballaron nun produto que agora se empeza a vender, o Roboroach, presentado como o primeiro cyborg ao alcance de calqueira. O dispositivo contrólase dende unha aplicación móbil, e o mecanismo está deseñado como unha  mochila que se incorpora ao insecto despois dunha operación que ten que realizar o usuario. A frecuencia de estímulos é semellante á que se emprega para tratar aos enfermos de Parkinson. Despois duns 20 minutos de descanso, o insecto olvida como superar as ordes externas e vólvese a comezar. PETA, xa denunciou á empresa por violar as reglas contra a crueldade animal. Os enxeñeiros aseguran que as cascudas non sofren xa que explican como anestesialas meténdoas en auga xeada, e que non é un xoguete cruel, sénon unha maneira de educar aos interesados en neurociencia.

Opinas o mesmo que a PETA, ou estás a favor das ideas dos enxeñeiros?

Os 200 países participantes na Conferencia do Clima de Nacións Unidas en Varsovia (COP19) conseguiron un acordo de mínimos para desbloquear as negociacións sobre redución de emisións en 2015.

No texto se substitúe a palabra “compromisos” para a redución de emisións de gases de efecto invernadoiro, polo termo máis descafeinado de “contribucións”, algo que non cumple coas expectativas iniciais da Unión Europea pero que contenta á maioría de países en vía de desarrollo.

É importante un compromiso tanto individual como colectivo, se queremos frear os efectos negativos ambientais e sociais do cambio climático, a contaminación e o esgotamento de recursos cara os que camiñamos na actualidade. Calcula a túa pegada ecolóxica, averigua qué superficie planetaria precisaría a nosa especie se todas as poboacións humanas cosumiran os mesmos recursos e produciran os mesmos residuos ca ti. Comparte o resultado que obtiveches e a túa opinión e compromiso ao respecto.

Calcula a túa pegada ecolóxica AQUÍ.